Babamiz  Mehmet Özdüzen, 1927 yilinda Adiyamanda dogdu. O dönemlerde Türkiye Cumhuriyeti birçok zorluklar içindeydi. Alfabenin degisim çabalari devam ediyordu.Adiyaman, Güneydogu Anadolunun,geri kalmis Malatya’ya bagli küçük bir ilçesiydi. Babasi(dedemiz) tüccar, annesi(babaannemiz) ev hanimiydi.Ailenin ilk  erkek coçugu olmasi ilerdeki yasaminda ve egitiminde önemli bir engel rolu oynayacakti.

Ilkokulda cok basarili bir ögrenciydi. O dönemlerde ülkenin egitimli,okumus insanlara gereksinimi vardi. Yeni açilan lise ve üniversitelerin ögrenci açiklari vardi. Babamiz ilkokulu birincilikle bitirdiginden büyük sehirlerdeki  degisik okullardan teklifler almisti.Fakat babasi O’nun daha fazla okumasini istemiyor, kendisine isinde yardim etmesini istiyordu. Böylece baska bir arkadasi yararlandi bu durumdan. Fakat okumayi aklina koyan babamiz, kendi babasindan habersiz Malatya Akçadag Ögretmen Okulu’nun sinavlarina giriyor ve kayit yaptiriyor.Babasina zorlada olsa bunu kabul ettirmeyi basariyor.O zamanlarda tasimacilik fazla gelismediginden babam ve arkadaslari tatillerde eve gitmek icin yolun büyük bir bölümünü yürür, diger bölümünü de hayvanlarla giderlermis. Bu okulda da basarili oluyor. Bir gün okulu ziyarete gelen o dönemin Milli Egitim Bakani babamlarin sinifinda tahtada çözdügü bir matamatik sorusunda (bilerek) yaptigi bir hatayi babamiz görüyor ve söylüyor. Bakan, O’nun bu problemi tahtada açiklamasini istiyor. Babamiz büyük bir heyecanla dizleri titreyerek tahtada açiklamayi yapiyor. Bakan O’nu övüyor ve ögretmeniyle konusarak ileriki yillardaki egitiminin, devlet tarafindan karsilanabilecegini belirtiyor.Böylece babamiz ilkokuldan sonra kaybettigi bir firsati tekrar yakaliyor.Babasinin izin vermemesiyle bu firsatta kaçiyor. Okulu bitirdikten sonra Adiyaman’in Kahta ilçesinin degisik köylerinde ögretmenlik yapiyor. O yillarda Türkçe okuma-yazma bilenlerin sayisi çok az oldugu için, çalistigi köylerde yöre halkiyla iliskilerinde onlardan Kürtçe ögrenmis. Onlarla çok olumlu iliskiler kurmus. Hatta bazi köylerdeki kan davalarina son vermek için ugrasmis ve de basarili olmus. Ileriki yillarda Adiyaman merkezde oturdugu yillarda bile bazilariyla dostluklari devam etmisti. Birçoguyla bizlerde tanismistik. Emekli olduktan sonra herkes O’na “Hocam” diye hitap ederdi( eskiden ögretmene verilen lakap).

Ögretmenlige yeni basladigi yillarda babasi O’nu evlendirmek istemis. O dönemlerde kiz ve erkek birbirlerini göremezlermis. Es,dost, ahbaplar bulurlarmis damat ve gelin adaylarini.Annemizin, kardesleriyle ve annesiyle gittigi bir dügünde , babamiz kara carsaflar içinde, dügün evinin toprak damindan O’nu görmüs ve begenmis.1947 yilinda evlenmisler.Alti çocuklari olmus ( 3 erkek, 3 kiz). 

Uzun yillar Adiyaman Merkez Atatürk Ilkokulunda müdürlük yapti. 1971 yilinda ayni okuldan emekliye ayrildi.Emekli olduktan sonra da bos durmamis, yardima ihtiyaci olanlara is bulmaya çalismis. Politikayla ugrasmis,ailesi taraftar olmadigi için hiçbir secimde aday olmamisti, fakat tarafinda oldugu adayin seçilmesinde epey yardimlari olmustur. Adiyaman’daki “Kendi Okulunu Kendin Yap”kampanyasinda Yönetim Kurulunda görev yapmis, Adiyaman Sporun aktif bir üyesi olmustu. Amaçlarindan en önemlisi çocuklarina iyi bir gelecek saglamak olmus.

Kendisi yaklasik 70 yaslarindayken annemizle birlikte Amerika’ya bizleri ziyarete geldiler. Üc aylik gezilerinden cok memnun ve olumlu intibalarla buralardan ayrildilar.

O tam bir egitimciydi. Babamiz Mehmet Özdüzen, dürüst, iyi bir toplumcu, iyi  bir doga koruyucusuydu. Insanlari çok severdi, çocuklarla çok iyi anlasirdi. En sevdigi seylerden biri de basindan geçen olaylari anlatmakti. Gezmeyi, seyahat etmeyi, gördügünü tanitmayi, ögretmeyi amaç edinmisti.

Hiç beklemedigimiz bir zamanda 26 Aralik 1999’da geçirdigi bir trafik kazasinda 72 yasinda yasamini kaybetti. Hala olayin sokunu  yasamaktayiz. O’nu özlüyoruz. O hepimizin arasinda büyük bir sevgi ve sayginlikla hala yasamaktadir.

Hosçakal Büyük insan “seni hiç unutmayacagiz”